Prolog - 1990

W posiadłości Nottów, w pokoju na drugim pietrze w dziecięcym pokoju w kolorze fioletu 10-letnia Hermiona leżała na łóżku, szlochając cichutko w różową poduszkę. Powodem jej płaczu była kolejna kłótnia jej rodziców. Ponieważ Miona była jeszcze mała nie rozumiała czemu rodzice kłócą się o głupi tatuaż który jej tata ma na lewej ręce. Uważała to za niemądre, że kłócą się o taką błahostkę. Gdy ona kłóciła się z bratem o byle co, to od razu byli zbesztani za to. Więc dziewczynka nie rozumiała czemu oni to robią.
Jednak jej rozmyślania przerwał dźwięk otwierania drzwi. Po chwili koło jej łóżka stanął jej brat. Jego włosy jak zwykle były w nieładzie, a zawsze wesołe oczy w tym momencie były przepełnione smutkiem. Był ubrany jak zwykle w koszulkę i dżinsy. 
- Nie płacz, Mionka. Przecież nie warto - powiedział siadając obok niej i głaszcząc ją po włosach. - Wiesz, że w tym roku wyjeżdżam do Hogwartu?
- Tak... - odparła odwracając się w jego stronę i ocierając łzy.
- Mionka, bo widzisz... Wyjeżdżasz z mamą na wakacje...
- Jak na wakacje? A ty?
- Ja z tatą, tu zostaję..., a ty z mamą jedziecie do Francji.
- Czemu?
- Hermiona...Rodzice się rozstają...Już nie będzie kłótni. - powiedział, a w jego oczach mimo woli pojawiły się łzy, które za wszelką cenę chciał ukryć przed siostrą.
- Ale czemu ty nie możesz pojechać ze mną i mamą?
W oczach dziewczynki znów zalśniły łzy.
- Tata chce mnie przy sobie...Ma dla mnie zadanie.
- Eh... No dobrze. Kiedy wyjeżdżamy?
- Mama już się pakuję.
- Będziesz mnie odwiedzać?
- Oczywiście - opuścił wzrok, by jego siostra nie wyczytała kłamstwa z jego oczu. - Ja już idę. Spakuj się, ok? Kocham cię. - powiedział na pożegnanie i wyszedł z pokoju.
Nie mógł uwierzyć, że jego ojciec zmusił go do zerwania kontaktu z Mioną i matką.
Wiedział, że nie zostawi tak tego...

~*~

Już się boję co napiszecie na temat mojego prologu, jednak mam nadzieję, że znów pojawią się komentarze ze szczerymi radami i podpowiedziami co mogę jeszcze w nim zmienić. 

Pozdrawiam

C.T